Həqiqətən də torpaq itkisi böyük dərddir. Bu günlərdə Türkiyə mediasında bir xəbərlə maraqlankən gözüm artıq həyatda olmayan Rauf Denktaşla və Fələstin lideri Yasət Ərəfat arasındakı kiçik bir dialoqla rastlaşdım. Kifayət qədər təsirli olan dialoqu oxuculara tədqim etməyi özümə borc bildim.

Dialoq "Radikal" qəzetinin 2004-ci il tarixində dərc edilib. Belə ki, qəzet Rauf Denktaşla Yasər Ərəfatın vəfatında bir müddət əvvəl iki siyasi lider arasında olan söhbəti yazıb.

Fələstin lideri üzünü Rauf Denktaşa tutaraq dediyi "Mənim heç basdırılacağım torpağım belə yoxdur. Sənin Türkiyən var, dövlətin var. Mənim də Türkiyə kimi dəstəyim olsaydı, bu halda olmazdım" sözlərinə Rauf Denktaş çox orijinal və məntiqli cavab verib: "Kıbrısda ağlımızı başımıza almasaq, dövlətimizdən, milli maraqlarımızdan vaz keçsəydik, bizim də dəfn olunacaq torpağımız olmayacaqdı". Bu cavabla Rauf hocamız torpağa nə qədər bağlı olduğunu açıq şəkildə göstərir.

Rauf Denktaş əsl türk bəy əfəndəsi idi və vəfatından sonra da türk dünyasının ürəyində əbədi bir iz qoyan şəxsiyyətlərdəndir.

Həmçinin, bu türk insanın torpağı olan münasibətinin aydın və kutsal baxışıdır. Türk insanı torpağa bağlıdır, onun uğrunda ölməyə belə hazırdır. Yetər ki, torpağı işğal altında qalmasın.

Ola bilər ki, oxucularımız irad tuta bilər ki, bizim də qanımızda türk qanı axır və nə üçün torpaqlarımızı itirdik. Düzdür, Qarabağda döyüşü uduzduq, amma müharibə hələ qabaqdadır. Çünki bunu bir sıra obyektiv və subyektiv səbəblərlə əlaqələndirmək olar. Daxili faktordan tutmuş xarici faktora qədər olan amillər Qarabağın itirilməsinə səbəb oldu. Az qala dünya ilə savaşırdıq və dünya bizi başa düşə bilmirdi, hamı bizi haqsız, erməniləri haqlı olaraq qəbul edirdi. Üstəlik, qonşularımızın bizə olan münasibətini nəzərə alsaq, onda vəziyyət daha açıq şəkildə ortaya çıxır.

İndi dünyanın gözü Qarabağda baş verən döyüşlərə yönəlib. Gərək, bölgədə hansısa xoşagəlməyən hadisələr baş versin ki, ondan sonra Qarabağ məsələsi gündəmə gəlsin. Amerika, Avropa, Rusiya və beynəlxalq təşkilatlar bəyanatlar verərək, cəbhədə baş verənləri narahatçılıqla qarşılayırlar. Deməli, dünya yenə də narahatdır.

Bəs, bizim basdırılmağa yerimiz olacaqmı? Bu sual məni həm düşündürür və həm də narahat edir..