Torpaqlarımızı Ermənistan silahlı qüvvələri Rusiyanın aktiv köməyilə işğal edib. Ancaq Ermənistan bu işğalı gerçəkliyə məhəl qoymadan “Dağlıq Qarabağ Respublikası ordusu”nun boynuna atmaq istəyir. Bunu necə etmək olar? Axı, Dağlıq Qarabağda “Respublikası”nda 60-70 min (deyək, 80 min!) erməni yaşadığı tarixi gerçəklikdir! Bunun 10 faizinin (6-7 min nəfərinin) orduya yararlı olduğunu düşünsək, Azərbaycan kimi 8 milyondan artıq əhalisi olan bir ölkə ilə müharibə aparmaq üçün “DQR”in ordusundan danışmağın heyrət doğuracaq qədər gülünc olduğu ortaya çıxar. Hələ Rusiya mətbuatına verdiyi müsahibələrində özünü “DQR”in “Müdafiə naziri” adlandıran Samvel Babayan adlı bir dığanın verilən soruya “ordu hələ mənim ideal kimi təsəvvür etdiyimdən çox uzaqdır. Döyüş qabiliyəti döyüş meydanında aşkarlanır” kimi gülünc sözlərlə cavablandırmasını oxuyanda adam istəyir elə həmin dığanı tutub “ağzına-ağzına” vura və deyə: “ədə, qurumsaq erməni, özün də yaxşı bilirsən, sənin o 6-7 min nəfərlik “ordun” yalnız əliyalın Ağdam gənclərinin qabağında duruş gətirə bilməz, onda, sən hansı “ordundan” danışırsan?”. Baxın, bu erməni nə qədər qanmaz olmalıdır, belə bir sadə, aydın həqiqəti qanmasın!? Nə edəsən, adam bunu düşünüb fikrindən vaz keçmək də istəyir.

Bu dığa ağalarına gör necə də aşağılanır və arxayındır!? Öz xəyalında necə də 6-7 minlik “ordusu”yla özünü Bakıya qədər gəlib çıxmağın mümkünlüyünə inandırıb!? Əslində o, “DQR ordusu” deyəndə, bu “ordu”dan çox da güclü olmayan Ermənistan Respublikasının ordusunu nəzərdə tutur. Sözsüz, bu fikir heç dığa “nazir”in öz fikri də deyil. Yağın, ağaları ona “ədə, qoçum erməni, vur, gəldim!” deyir. Düzdür, onların “öz erməniləri” üçün işğal etdikləri Azərbaycan torpaqlarını siyasi, bu baş tutmasa, hərbi yolla qaytarıla bilər. Öz xalqına, onun igid oğullarına, tarixən malik olduğu döyüş bacarığına güvənən Azərbaycan dövləti torpaqlarını düşməndən geri qaytarmağa qadirdir.

Ermənilər elə anlayırlar, rus ordusunun gücü ilə işğal etdikləri Azərbaycan əraziləri olan Laçın, Kəlbəcər, Şuşa, Dağlıq Qarabağ artıq onlarındır. Bu xəyal ilə də cürbəcür hökümlər verirlər. Bu hökümlərinin yersiz və anlamsız olduğunu öz güclərini gözləri önünə gətirib anlamalıdırlar, anlamasalar, zaman gələcək, anlayacaqlar. Çünki, o torpaqlar ata-babadan bizə miras qalmış torpaqlarımızdır və onun bir qarışını da olsa, onlara verən deyilik. Erməni işğalı altında olan torpaqlarımızı danışıqlar yolu ilə azad etmək istəyimiz qan tökülməsini istəmədiyimizdən irəli gəlir. Ermənini danışıqlar yoluna gətirəcəyik və deyəcəyik: “ay erməni, ağlını yığ başına, könüllü olaraq çəkil bizim torpaqlardan, sənin üçün sonra gec olar...”. Doğrudur, ermənilərin bunu başqa cür anlamasını da təbii saymaq olar. Çünki onların “dişləri qana batırılıb”. Dişləri qana batanlar o cür düşünə, erməni kimi hərəkət edə bilərlər. İndi öz mənafelərindən ötrü erməniləri “şirni verib oynadanlar”, şirnikləndirib oyuna salanlar, zamanın hər qatında onların başlarına belə oyunlar açıblar. Erməni xalqının başına gətirilən bu oyunlara onların öz siyasətçiləri rəvac verirlər və erməni xalqını başıqapazlı edərək onun ayılmasına imkan vermirlər. Nə qədər belə daxam etsə, bu xalq ayılmayacaq və tarixin burulğanlarında itib-batacaq. Erməni xalqı özü ayılıb bunu dərk etməsə, onun taleyi bundan yaxşı olmayacaq. Ay erməni, sən tarixin hökmü ilə bizə qonşu olmusan. Qonşu olaraq da Böyük Mirzə Cəlilin sözü olmasın, sənə deyirik “ay erməni, gözünü aç, bizə bax!”; ruslar, amerkalılar, fransalılar, almanlar, ingilislər... deyirlər “ay erməni, gözünü bağla, bizə bax”! İndi nə qədər lap da gec deyil, özün anla, onlar sənin xeyirinə deyir, ya biz?!

Biz öz torpaqlarımızın taleyini özümüz çözməliyik. Bu işdə Beynəlxalq təşkilatlara, Beynəlxalq vasitəçilərə bel bağlamağın özümüzü aldatmaqdan başqa bir şey olmadığını bir xalq olaraq da yaxşı-yaxşı anlayırıq.

Ermənistan-Azərbaycan savaşı sona çatmamış Ermənistana 1 milyard dollarlıqdan artıq silah bağışlayan, onunla “...qarşılıqlı yardım” haqqında bağlaşma yapan Rusiyanın vasitəçiliyinə bel bağlamaqçın biz hansı səviyədə anlaqsız olmalıyıq?

Onu da göz önünə gətiririk, 1994-cü ildə bağlanan uzunmüddətli atəşkəs “arxalı” Ermənistana Rusiya ilə hər cür bağlaşmalar yapmaq üçün zaman qazandırdı. İran İslam Cümhuriyəti də Ermənistanla uyğun bağlaşmalar yapmağa hazırdır. Biz isə, yalnız özümüzə güvənirik. Bunca, bizim uğurlarımız və gələcək qələbələrimiz iqtisadiyatımızın yüksəlişi və ordu quruculuğumuzun güvənliyinin artımasına bağlıdır.

Erməni xalqı həmişə qonşu xalqlara qarşı törətdiyi xəyanətlərin qurbanı olub. Bu səbəblərdən də ciddi dirənişlərə tuş gəlib, cəzalandırmaların hədəfinə çevrilib. O, öz siyasətçilərinin güdazına gedərək tarixin yaddaşında xəyanətcil, yaltaq, hiyləgir, satqın qorxaq bir xalq kimi qalıb. Ermənilər “qürurla” döşlərinə döyəndə rusların onları təpədən dırnağadək yaraqlandırdığını, zabitləri vasitəsilə ona təlimlər keçdiyini, canlı qüvvə ilə də təmin edərək ov tüfəngi belə, əlindən alınmış xalqla savaşa təhrik edib (hərçənd bu yaramaz işləri ruslar üçün tarixi xəcalətdir). O dönəmdə Azərbaycan Rusiyanın rus-sovet imperiyasındakı sömürgəsi idi. İndi isə, Azərbaycan özünün iqtisadiyatı, ordusu, siyasəti olan bağımsız dövlətdir...

1997