Demokratiyanı bizdə bir cür, ermənilərdə ayrı cür anlayanlar var. Bizdə az da olsa, elələri var, demokratlığın nəliyini anlamaya-anlamaya özünü demokrat kimi tanıtmağa, bundan yararlanmağa səy göstərir. Bu başıbəlalılar milli mənafei nəzərə almağı demokratik olmamaq kimi anlayırlar. “Demokrat” adlandırılmaq üçün “tarixdə yüz il müharibə aparıb sonda dost olan” millətlərin olduğunu misal gətirənlər, ermənilərlə dostluğa səsləyən möizəçilər də tapılır. Onlar bilmirlər, Vətən namusu heç bir demokratiya və ya hansısa başqa “kratiyalar”la ölçülməz. Onu da bilmirlər, azğın erməni “başbilənləri” baxça yaşlı uşaqlardan tutmuş ali məktəb tələbələrinə, fəhlədən tutmuş yüysək görəv yiyələrinədək hamıya, bütün erməni uşaqlarına, erməni böyüklərinə türkləri, müsəlmanları ən qatı düşmən qismində təbliğ etmişlər və etməkdədirlər. Bağça yaşlı uşaqlardan soruşurlar, əlinə türk keçsə nə edərsən? Onlar deyirlər: “gözlərini çıxardaram, qulaqlarını, əllərini, ayaqlarını kəsərəm, qarnını yırtaram...”. Bu fikirlərin ermənilərin beynindən çıxması üçün uzun illər gərək olar.

Erməni başıpozuqları isə, dinc insanlara qarşı elədikləri ağlasığmaz vəhşiliklərlə demokratiklik arasında bağıntı “tapırlar”. Onların imkan tapdıqda türklərə, müsəlmanlara qarşı törətdiklərinə diqqət yetirək: insanın diri-diri iç orqanlarını çıxardıb satmaq, insanı diri-diri yandırmaq, insanın diri-diri gözlərini çıxartmaq, isanın diri-diri dərisini soymaq, uşaqları diri-diri boruya doldurub uclarını qaynaqlamaq, Anaya öz uşağının ətini yedirtmək, körpə uşaqları diri-diri divara mıxlamaq, insanın diri-diri ayaqlarını, əl-qolunu qapı arasında qoyub əzmək, insanın diri-diri qulaqlarını, dodaqlarını kəsmək, uşaqları diri-diri parçalayıb Ata-Ananın gözləri qarşısında itə vermək, dili diri-diri çölə çıxartdıb ondan mıx keçirtmək, adamları diri-diri lüt eləyib belinə qaynar samavar sarımaq, qadınların döşünü kəsmək... İş odur, belə vandal əməllərə adamları təhrik edən Zori Balayan, Robert Köçəryan, Silva Kapitukyan, David Xerdiyan, İqor İgidyan... kimi erməni ziyalılarıdır.

Bilindiyi kimi, savaş millətin, torpağın şərəfi uğrunda gedər. Bu yolda ölmək də, öldürmək də mümkündür. Ermənilər ABŞ, Fransa, Rusiya kimi dövlətlərin öz mənafeləri xətrinə aldadıcı vədləri, şirnikləndirici təhrikləri ilə özgə xalqların torpaqları hesabına “Böyük Ermənistan” yarada biləcəcəklərinə uydular. Onlar bizim torpaqlara yiyə çıxmaq üçün bizimlə savaşa girişiblər. Ruslara arxalanaraq insanlığa zidd olan, Beynəlxalq Qanunlar və savaş qanunları ilə bir araya sığmayan əməllərin hamısını türklərə, müsəlmanlara (bundan sonra türklər) qarşı törədiblər. Törətdiklərinə öz gözləri ilə görənlər də şahidlik edirlər, bunu özləri də bildirirlər. Keçmiş və indiki prezidentləri Köçəryan və Sarqızyan belə halların komandiri olduqlarını güclü xristian dövlətlərinə arxalanaraq yüksək kürsülərdən fəxrlə boyunlarına alırlar. Erməni vandalizminin baş memarlarından biri olan Zori Balayan “Ruhumuzun dirçəlişi” adlı kitabında 1992-ci ilin 26 fevralında Xocalıda törətdikləri soyqırım haqqında belə deyir: “Xocalını ələ keçirdiyimiz zaman bir evə girdik. Xaçatur adında bir əsgərimiz 13 yaşlı bir türk uşağını pəncərəyə mismarladı. Türk uşağı çox səs-küy salırdı. Xaçatura dedim ki, onun səsini kəs. Xaçatur isə Anasının döşünü kəsib balasının ağzına tıxadı. Mən ixtisasca həkim olduğum üçün üstümdə olan tibb bıçağı ilə uşağın başının, sinəsinin, qarnının dərisini soydum. Saata baxdım. 13 yaşlı uşaq 7 dəqiqədən sonra öldü. Ruhum sevinclə qürrələndi. Xaçaturla mən uşağın meyitini hissə-hissə doğradıq, tikələri itlərə atdıq və eyni şeyi daha üç türk uşağına qarşı etdik.

Mən bir erməni kimi öz vəzifəmi yerinə yetirdim. Bildim ki, hər bir erməni bizim etdiklərimizlə fəxr edəcək”...

Daha bir erməni müəllif, hazırda Livanda yaşayan yazıçı-jurnalist David Xerdiyan Xocalıda ermənilərin Azərbaycan türklərinin başına gətirdikləri müsibətləri "Xaç uğrunda" adlı kitabında xatırlayır. Kitabın 19-76-cı səhifələrində müəllif Xocalı soyqırımından yazır: "Səhərin soyuğunda biz Daşbulaq yaxınlığındakı bataqlıqdan keçmək üçün ölülərdən körpü düzəltməli olduq. Mən ölülərin üstünə getmək istəmədim. Bunu görən polkovnik-leytenant Ohanyan mənə işarə etdi ki, qorxmayım. Mən ayağımı 9-11 yaşlı qız meyitinin sinəsinə basıb addımlamağa başladım. Mənim ayaqlarım və şalvarım qan içində idi. Və mən beləcə 1200 meyitin üstündən keçdim... “Martın 2-də "Qaflan" erməni qrupu (meyitləri yandırmaqla məşğul olurdu) 2000-ə yaxın alçaq monqolun (türkün) cəsədini toplayıb ayrı-ayrı hissələrlə Xocalının 1 km-liyində yandırdı. Axırıncı yük maşınında mən başından və qollarından yaralanmış təxminən 10 yaşlı bir qız uşağını gördüm. Diqqətlə baxanda gördüm ki, o yavaş-yavaş nəfəs alır. Soyuq, aclıq və ağır yaralanmasına baxmayaraq, o hələ də sağ idi. Ölümlə mübarizə aparan bu uşağın gözlərini mən heç vaxt yaddan çıxarmayacam. Sonra Tiqranyan familiyalı bir əsgər onun qulaqlarından tutub artıq üzərinə mazut tökülmüş cəsədlərin içərisinə atdı. Daha sonra onları yandırdılar. Tonqaldan ağlamaq və imdad səsləri gəlirdi...”

Arxiv araşdırmaları, tarix faktları, gözləmçilərin bildirdikləri türklərin heç zaman dinc erməni əhalisinə toxunmadıqlarını ortaya çıxardır. Arxalı, azğın ermənilər isə, dinc türk, müsəlman əhalisinə insanlıq sınırını aşan hər cür əməllərlə divan tutublar. Bunun gözləmçiləri çoxdur. Bunlardan biri, Böyük rus yazıçısı Lev Nikolayeviç Tolstoyun qızı Aleksandra Van cəbhəsində könüllü şəfqət bacısı qismində çalışmış və bu gün dünyanı dolaşan erməni-türk qarşıdurması haqqında gördüklərini qələmə almışdı. Döyüş bölgəsində gördüklərini o, belə təsvir edirdi (professor Cəmil Həsənli): “Vanda biz ermənilərin qeyri-insani qəddarlığını müşahidə etməli olduq. Danışırdılar ki, ermənilər qadınların döşlərini kəsir, onların ayaqlarını, əllərini qanırıb qırırlar, bu qeyri-insani qəddarlığın qurbanlarını mən şəxsən gördüm”. Bu, rusların və başqa xristian mənsəbçilərinin köməyinə arxalanan ermənilərin yeri gəldikcə törətdiyi qəddarlıq nümunələrinin kiçik epizodlarındandır.

Bolşeviklər 1920-ci ildə Azərbaycanı və Ermənistanı işğal edəndən sonra ermənilərlə türklər, müsəlmanlar arasında dostluğun, qardaşlığın, sakitliyin mövcudluğu haqqında aldadıcı şüarlar ortaya atdılar. Bu sakitlik Azərbaycanda hər cür ixtiyar yiyəsinə çevrilmiş və azğınlaşmış ermənilərə deyil, yerli əhaliyə aid olmuşdu. Türklər azğın erməni özbaşınalıqlarına qarşı çıxanda onları “millətçi” damğası ilə həbs edirdilər, sürgünə göndərirdilər, güllələyirdilər. Şovinist niyətli rus-sovet imperiyası məkanında türk xalqlarının “əl-ayağı bağlanıb”, türk qanına yerikləyən azğın ermənilər onların üstünə buraxılıb. Azərbaycanda yerli əhali “beynəlmiləlçi”, “ermənilərin dostu, qardaşı” adlandırılıb. Ermənilərə bu sayaq epitetlər yapışdırılmayıb, onlara sadəcə, “erməni” deyilib. Onlar qədim tarixə, qədim mədəniyətə malik xalq adlandırılıblar, erməni cinayətləri cəzasız qalıb. Erməni-türk, rus-türk “dostluğuna”, “qardaşlığına” onlarca sənət əsərləri adayıblar. Bu əsərlərin çoxunu bizim gözükölgəli yazarlara yazdırıblar. Ermənilər rus-sovet imperiyasının “əl uşağı”, “ərköyün balası” idilər. Hər yerdə imperiyanın nüfuzundan yararlanırdılar, özlərini toxunulmaz, sərbəst aparırdılar. Hər hansı türk azğın erməninin paxıllığına, qəzəbinə tuş gəlsəydi, müxtəlif yollarla “erməni cəzası” (“erməni cəzası!” – B.S.) ondan əsirgənməzdi.

Türk xəstəsi erməni tibb bacısının, erməni həkimin əlinə düşsəydi, onlar onu öldürürdülər; türk əsgər erməni zabitinin əlinə düşsəydi, zabit onu öldürürdü; türk dustaq erməni yetkilisinin əlinə düşsəydi, onu öldürürdü; istedadlı türk erməni əlinə düşsəydi, erməni onu öldürürdü; tanınmış türk ziyalısı gözünün zəiflədiyinə görə erməni göz həkiminə müraciət etsəydi, onu əməliyat edib gözünü işıqdan mərhum edərdi; istedadlı türk diş ağrısına görə müraciət etsəydi, erməni həkim onun səs tellərini zədələyirdi, dişi ağrıyan türk səsini itirərdi; qulaq ağrısından ötrü müraciət edən əbədi kar edilərdi; millət üçün dəyərli türk iç orqanlarının əməliyatından sağ çıxmazdı (baxın, Ermənistan bağımsızlıq qazandıqdan sonra insanlığa qarşı belə cinayətlər törədənlərə “Ermənistanın Milli Qəhrəmanı” adı veriblər).

Bütün bunlar zalım rus-sovet dönəminin “erməni-türk qardaşlığı” bayrağı altında baş verərdi. Görgü tanığının tanıklığına görə, Birinci Dünya Savaşı ərəfəsində (1941-1945-ci illər) döyüş batalyonlarında, hərbi hissələrdə ermənilər müsəlman əsgərləri rus generallarının tapşırığı ilə kütləvi şəkildə güllələləyirmişlər.

Azğın ermənilərin bizə qarşı kini, barışmazlığı gör nə həddədir, İkinci Dünya Savaşının son ilində (1945-ci il) Latviyada almanların son həmləsini dəf etməyi xain xislətli Sovet İttifaqı Marşalı İvan Bəhramyan öz üzərinə götürmüş, ancaq Sovet İttifaqı Qəhrəmanı, Tank Qoşunları General-Moyoru, Həzi Aslanovsuz yerinə yetirə bilməyəcəyini bildirib. Aslanovu bic Bəhramyanın tələbi ilə onun polkuna köməyə göndəriblər. General Aslanov gəlib hədəfi darmadağın etmiş, ikinci dəfə “Sovet İttifaqı Qəhrəmanı” adına layiq görülmüşdür. Bundan sonra isə bic Bəhramyan onu arxadan vuraraq öldürmüşdür. Bic Bəhramyan sonra General Aslanova ikinci dəfə “Sovet İttifaqı Qəhrəmanı” adı verilməsi haqqındakı fərmanının üzə çıxarılmasına imkan verməmişdir (fərmanı yalnız 1995-ci ildə Heydər Əliyev əldə edərək yurda gətirdi). Bunlar mətbuatdan götürülmüş faktlardan biridır...

O zaman adlandırıldığı “Bakıda Şəhər İcraiyə Komitəsi” sədrinin mənzil və tikinti işləri müavini, şəhər bölgələrində mənzilbölüşdürmə yönətmələrinin rəisi görəvliyinə qan düşmənimiz olan ermənilərdən təyin edilirdilər. Onlar yerli millətdən olanların növbəyə durub mənzil almalarına əngəllər törətmək üçün özəl proqramlar həyata keçirirdilər. Yerli millətdən olanlar ailə üyələrinin sayına görə çoxotaqlı mənzil növbəsinə dayanırdılar. Ancaq, şəhərdə azotaqlı mənzillər tikilirdi. Azotaqlı (azsahəli) mənzillər tikilməsi mənzil almaq növbəsinə dayanan çoxüyəli türk ailələrinin mənzil almasını mümkünsüzlləşdirirdi (adambaşına 9 kvadratmetrdən az sahəsi olan mənzil verilməsi qanunsuzluq sayılırdı). Şəhərdən çox aralıda mənzil tikintisi də yerli əhalinin mənzil almamasını qanunlaşdırmağa xidmət edirdi. Çünki bu, hər zaman şəhərdə yaşamış, kök salmış, işləmiş insanların iş yerlərini itirməsi, uşaqlarının öz doğma məktəblərindən ayrılması demək olardı. Bu, yolverilməz idi. Burada başqa bir məqsəd də yerli millətdən olanların şəhərdən çıxarılması, şəhərin ələ keçirilməsi, işğal edilməsi idi. Bütün bunlar eyni zamanda rüşvətə yol açırdı, yerli əhalininvar-yoxdan çıxmasına səbəb olurdu. Türk, müsəlman ailələri 10 illərcə gələcəyi olmayan mənzil növbəsinə dayanmalı olurdular. Mənzil almağa isə çoxunun ömürü çatmırdı. Mən özüm belə adamlar tanıyırdım. Bu, amansız rus-sovet imperiyasının şovinist niyətlərinə xidmət edən, türkə, müsəlmana qatı düşmən kəsilən ermənilərin “qardaşlığı”nın sonuclarındandır. İnsana onu evsiz-eşiksiz qoymaqdan, onun yerini-yurdunu əlindən almaqdan daha böyük qənimlik varmı?

Erməni xisləti: o, özünü zəif göstərərək yaltaqlanar, qulluq göstərər, sonra inamdan, etibardan yararlanar, yeri gəldikcə onu satar, zəif salar, arxadan vurar, ölümünə bais olar; onun mülkünü, torpağını, var-dövlətini, sərvətini ələ keçirtməyə çalışar. Ona görə də, erməni ilə dost, qardaş olmaq istəyənlər öz gələcək talelərinin necə olacağını hər şeyi öncədən ölçüb-biçməli, göz önünə gətirməlidirlər.

Zalım rus-sovet imperiyası dönəmində yerli millətdən olan yetenekli türk idmançılar rus şovinistlərinin yetki yiyəsi elədikləri ermənilərin qərarı ilə uluslararası yarışlara, bilim adamları uluslararası toplantılara buraxılmazdılar. Bu ucbatdan da onlar yüksək adlara, yüksək mükafatlara yetməzdilər. Belə tədbirlərə yerli millətdən yalnız bacarıqsızlar, fərsizlər, təcrübəsizlər, ruslardan, ermənilərdən... özəl təcrübə keçmiş ən bacarıqlıları, ən təcrübəliləri göndərilirdi. Odur, birincilər əliboş geri qayıdırdılar, ikincilər mükafatlarla, fəxri adlarla. Odur, birincilər qabiliyətsizlər kimi, o birilər qabiliyətlilər kimi təbliğ olunurdular. Bu hal təbii olaraq özümüzdə özümüzə, başqalarında da bizlərə qarşı inamsızlıq, ümidsizlik, güvənsizlik yaradırdı. Heydər Əliyev Azərbaycana başçı təyin edildiyi illərdə o, yerli millətdən idmançılar yetişdirmək üçün özəl göstəriş verdi, yerli millətdən olan idmançıların uluslararası yarışlara qatılmasını diqqətdə saxladı. Bu illərdən başlayaraq yerli millətdən neçə-neçə Uluslararası Ustalar, Qrossmeysterlər yetişib ortaya çıxdı. Bu iş az zaman kəsiyində baş verdi. İndi görün, bütün rus-sovet imperiyası dönəmində idmançılarımıza əngəl törədilməsəydi, Azərbaycan idmanı dünya miqyasında hansı yerlərə çata bilərdi!..

2015-ci ildə keçirilən “Bakı-2015” Birinci Avropa Oyunları bir fakt olaraq imperiya dönəmində yurdumuzdakı yerli millətin haqqında aparılan təbliğatın, olan münasibətlərin insana yaraşmayan dərəcədə qərəzli olduğunu ortaya qoydu. İdmançılarımız 56 medal qazanaraq 50 ölkə arasında ikinci yerə çıxdı. Qazanılan 56 medalın 21-i qızıl, 15-i gümüş, 20-si bürünc oldu.

Zalım rus-sovet imperiyası məkanında yaşayan xalqları geridə qalmış xalq sayaraq irəli buraxmırdılar. Heydər Əliyev dönəmindən başlayaraq az müddətdə ölkəmizin bütün göstəricilər üzrə rus-sovet ölkələri arasında birinci yerə çıxması rus xalqı da burada olmaqla xalqımızın heç bir xalqdan yetənəksiz olmadığını, əksinə, bir çox cəhətdən üstün olduğunu göstərdi.

Heydər Əliyevin imperiya rəhbərliyində yer alması bir düşmən olaraq erməniləri dinc buraxmadı. Bu xain xislətli millətçilər bunu götürmədilər, onu imperiya rəhbərliyindən uzaqlaşdırmaq üçün hər şeyə əl atdılar. Əliyevin öz soydaşları adından milyonlarla şikayət məktubları yazıb imperiya rəhbərliyinə yolladılar. Məktubları doğma xalqı adından yazmaqda onların məqsədləri bir yandan Heydər Əliyevin öz xalqı arasında etibarın, güvəncin itməsinə, düşmənçilik toxumu səpilməsinə, başqa yandan da imperiya rəhbərliyindən uzaqlaşdıırılmasına nail olmaq idi. Buna bizdə “bir gülləyə iki dovşan vurmaq” deyirlər!..

Buradakılar “qardaşlıq dönəmi”ndə ermənilərin “biz qardaşları”na vurduğu zərbələrin mindəbiridir. Ermənilərin vurduqları ziyanların hamısını yazmaq üçün arxivlərə də baş vurmaq, ən azı, yazılı faktları toplayıb onlarca kitablar bağlamaq lazım gələr. Onda “qardaş ermənilər”in özəlliklə götürdükdə, təkcə bizə yox, bütün türk, müsəlman xalqlarına, genəllikcə insanlığa necə qənim kəsildiyi, onlara qarşı törətdikləri cinayətlər fonunda daha aydın görünər.

Azərbaycanda işlər şovinist imperiya xislətinə uyğun olaraq elə qurulmuşdu, para gətirən məişət sənətçiliyi, ilk öncə, sanitar-texniki sahələr, elektrik, çilingər, rəngsaz, bənnalıq, komunal sahələr, bir sözlə, pulqazanma işləri qan düşmənimizin əlində olardı. İş elə qurulmuşdu, rəhbər də özləri idi, fəhlə də. Doğrusu, yerli əhalidən kimləri isə işə götürürdülər, ancaq onlara işləmək üçün iş vermirdilər, işləmədikləri halda hər ay “əməkhaqqı” verirdilər. Odur, yerli əhalidən o sahələri bilən sənətçilər yetişmirdi. Evdə, bağda, həyət-bacada... kimin sadalanan sənətçiyə ehtiyacı olurdusa, yalnız erməni sənətbilcillərini tapırdı. Hər yerdə bütün bu işləri onlar görürdülər. Bunun gəliri milyon o zamankı rus rublları ilə (rus rublu dollardan dəyərli idi) ölçülürdü. Bu pulların gizli erməni təşkilatlarına köçürüldüyünü hamı bilirdi. Deyilənlər 1988-ci ildə başlayan Ermənistan-Azərbaycan savaşı ərəfəsində öz təsdiqini tapdı. Demə, ermənilər “Krunk”, “Asala” adlı gizli erməni terrorçu təşkilatlarının üyəsi imişlər. Gəlirli ermənilər hamısı müntəzəm olaraq bu təşkilatlara böyük məbləğdə pul köçürürmüşlər. Çoxları Ermənistan-Azərbaycan savaşı illərində öz gözlərinə inanmaq zorunda qaldılar. Azğın ermənilərin öz pulumuzla yaraq-yasaq alıb özümüzə qarşı terror törətdikləri hamının gözləri önündə baş verdi. Bizdə bir məsəl var, deyərlər, kəsdiyi çörəyi tapdayanlar alçaq, vəfasız olar. Ermənilər də yedikləri çörəyi tapdadılar...

Bolşevizm dönəmində ermənilərin törətdikləri cinayətlər mətbuata çıxarılmırdı. Odur, imperiya məkanının bir ölkəsində baş verənlərdən başqa ölkələrində soraq tutmaq mümkünsüz idi. Azərbaycan Qazaxıstanda, Özbəkistanda, Tatarıstanda, Tacikistanda, Dağıstanda..., bu ölkələr də Azərbaycanda baş verənlərdən soraq tuta bilmirdilər. Bağımsızlıq dönəmində bu türk, müsəlman respublikalarının aydınları yüz minlərlə soydaşlarının başına azğın canilərin gətirdikləri faciələri mətbuatda, sosial şəbəkələrdə yazırlar, televiziya kanallarında bildirirlər. Onlar rus şovinistlərinin planlarını yerinə yetirməkdə usta olan azğınların Azərbaycan türklərinin, müsəlmanlarının başına gətirdikləri faciələrin qazaxların, özbəklərin... başına gətirdikləri ilə eyni olduğunu faktlarla üzə çıxardıblar.

Ötən yüzilin 1918-ci ilində bolşeviklərin təhriki və güclü yardımı ilə erməni azğınları ölkəmizin şəhər və kəndlərində dinc insanlara qarşı ağlasığmaz qırğınlar törətmişlər. Qubada bu qırğınlar zamanı ödürülən 400 şəxsin kütləvi məzarlığı 2007-ci ildə stadion tikintisi zamanı ortaya çıxmışdır. Ermənilərin 1992-ci ilin fevral ayında 66-cı rus motoatıcılarının yardımı ilə Xocalı şəhərində törətdikləri faciə insanlığın faciəsi adlandırılmışdır. Ermənilər türklərə qarşı törətdiklərini saxta “erməni soyqırımı”nın intiqamı kimi anlatmağa çalışırlar. Əslində “erməni soyqırımı” heç zaman olmayıb. 1953-cü ildə Rostovda erməni Aleksandr Sarkisovun ailəsində doğulmuş və 1961-ci ildə Bakıya köçmüş, ilk səhnə fəaliyyətinə Rəşid Behbudovun mahnı teatrında başlamış Rusiya müğənnisi İrina Alleqrova indiyə kimi ermənilərin gizlətməyə çalışdığı faktı açıqlayıb. Miq.az-ın anspress-ə istinadən bildirdiyinə görə, Alleqrova aprelin 24-də uydurma erməni soyqırımının yüzilliyi ilə bağlı yazıb: “1915-ci ilin aprel ayında Osmanlı imperiyasının Van şəhərində baş vermiş və ermənilərin soyqırım kimi qələmə verdiyi hadisələr rusların xeyrinə üsyan kimi başlayıb. O vaxt Rusiya ordusu Türkiyənin içərilərinə doğru irəliləyirdi və bunu görən erməni milliyyətçiləri Vana toplaşaraq rusları gözləməyə başladılar. Aprelin 19-da üsyan edən ermənilər şəhərdəki türklərə hücum etdilər. Daha sonra Rusiya ordusu şəhəri mühasirəyə aldı. Müxtəlif yerlərdən gəlmiş 40 minə yaxın erməni könüllüsü rusların tərəfindən vuruşurdu. Hadisələr zamanı 15 minə yaxın türk dünyasını dəyişdi. Mayın 16-da mühasirəni dağıdan Osmanlı hakimiyyəti təhlükəsizlik məqsədi ilə zonadakı erməniləri Aralıq dənizi sahillərinə köçürmək barədə qərar verib. Köç zamanı yolda müəyyən sayda erməni həlak olub ki, ermənilər bunu soyqırım kimi təqdim etmək istəyir, Van xəyanəti barədə faktları isə gizlətməyə çalışırlar”. Bunlar ermənilərin arasında həqiqəti anlayanların da olduğunu göstərir...

Bu yazı erməni ilə “dostluq”, “qardaşlıq” sonuclarının lap kiçik bir bölümüdür. İndikiləri yazmaqla, indiki çaşdırılmış azğın ermənilərə etibar etməyin sonu öncədən bilinən böyük risq olduğunu göstərmək istədim. İndi deyin görək, canına “erməni soyqırımı”, Türkiyəyə, Gürcüstana, Azərbaycana, İrana, Rusiyaya... qarşı torpaq iddiaları, məkirli niyətləri hopdurulmuş bu xalqa bel bağlamaq, onunla dost, qardaş olmaq olarmı?

14.VII.2015