Türkiye’ye ilk gelişimizi hatırlıyorum. Yıl 1996 Ekim ayı. Azerbaycan’dan Türkiye’ye gelirken Posof sınırından giriş yaptık. Yaklaşık 30-35 Ahıskalı Türk genci tahsil almağa geliyordu. Otobüsümüz Ardahan’da yemek molası verdi. Bu arada lokantanın televizyonunda haberleri izledik. Bir grup insanın sokaklarda, “Susma, sustukça sıra sana gelecek!” sloganlarıyla yürümeleri haberde ilgimi çeken görüntüydü. Etkilenmedim desem yalan olur. Farklı bir dünyada hissettim kendimi. Açıkçası bize ters geldi bu olay. Geldiğimiz okulda meseleyi bir daha hocalarımızla tartıştık. Hocalarımızdan biri, “at görüşlü olmayın gençler” demez mi? İşler iyice karıştı. Ne demek at görüşlü olmak? Fakat zamanla hocamızın ne kadar doğru söylediğini anladım.

Gerçekten sanki farklı bir dünyadan, dışa kapalı olan bir dünyadan gelmiştik. Etrafımızdaki gerçeklere baktığımız halde göremediğimizi yaşayarak anladım. Türkiye sanki bize “hadi yavrularım, şu gözünüzdeki güneş gözlüklerinizi artık çıkartın ve dünyaya göründüğü gibi bakın!” diyordu. Ama hala “susma sustukça sıra sana gelecek” sloganı kafama takıldı kaldı.

Sevgili okuyucu, tek suçu Türk ve Müslüman olduğu için topraklarından sürgüne gönderilen ve aradan 60 yıl geçmesine rağmen bu tarihi bir hatanın düzeltilmesi yolunda ne gibi işler yapıldı? Merak etmiyor değilsiniz tabii. Eğrisiyle, doğrusuyla Ahıska Türk sivil kuruluşları konuyu gündeme getirmiş, konuşmuş, anlatmış, çabalamış ama kendi imkanlarıyla. Peki devlet olarak hangi desteği verdi? Ben sürgünü yaşayan babanın evladı olarak, Ahıska Türkleri kadar kaderlerine terk edilmiş ikinci bir Türk halkı tanımıyorum.

Dört yıldır İstanbul derneğinin başkanlığını yapmaktayım. 2002 yılında Rusya’nın Krasnodar bölgesinde Ahıskalılara yapılan zulüm, öyle bir noktaya geldi ki, insanlarımız açlık grevine gittiler. Dünya seslerini duydu, fakat Türkiye duymadı! Olayları incelemek için kameramı da alıp bölgeye gittim. Bir hafta onlarla beraber yaşadım. İngiltere’den insan hakları kuruluşlarından ABD temsilcilerine kadar herkes bölgeye gelerek Kozakların Türklere yaptıklarını gördü ve bunları yazıp rapor ettiler. Ne yazık ki Türkiye’den kimse yoktu. Türkiye’ye döndüğümde, 13 sayfalık raporu ilgili devlet bakanlığına hazırlamış olduğum belgesel filimle beraber sundum. Bir netice çıkmadı.

Son aylarda Türk basınında yer alan Ahıska Türklerinin ABD’ye kabulüyle ilgili haberler, kimsenin umuruna değil. Yanan yakılan sadece Ahıska Türkleri! Zavallı halkımız hakkında utanmadan, “İşte sizinkiler Amerika’yı tercih etti” diyenler bile var. Göç mecburi mi, gönüllü mü? Rusya’da yaşayan 60 bin Türk’ün yaklaşık 13 bini Krasnodar’da yaşamaktadır. Bunlar, Rus vatandaşı olmadan halen eski SSCB pasaportu taşımaktadır. Eğer ABD programı gerçekleşirse vay geride kalan 50 bin hemşehrimizin haline!

Gürcistan, vatanımıza dönmeğe müsaade etmiyor. Ya Türkiye? Peki bu zavallı insanlar uzaya mı gitsinler?

14 Mart 1921 de Ahıska işgalden kurtarılmasına rağmen 16 Mart Moskova Antlaşmasıyla SSCB sınırlarına terk ediliyorsa halkın suçu ne? Türkiye tarafından antlaşmayı imzalayan heyetten Dr. Rıza NUR, Kars’a gelince halk, “Ahıska’daki köylerimiz ve insanlarımız nasıl bırakıldı?” diye yakınınca, “Maalesef elimizde oradaki köylerimiz ve insanlarımız hakkında bilgi ve belgemiz yoktu!” cevabını vermiş.

Dört yılın içinde gördüğüm şu ki, sadece Ahıska Türkleriyle ilgili değil, Türk cumhuriyetleriyle ilgili de yüce Türkiye’mizin çalışmaları yetersiz. Belki de değil, fakat beklentilerimizin çok altında olduğu bir gerçek.

ABD, zor şartlar altında yaşayan Ahıska Türklerini kabul ediyorsa, bizim yorum yapmamız neye yarar bilmiyorum fakat vücudumuzdan bir parça koparıldığı bir gerçektir. Ama Türkiye, müttefik olduğu ABD’ye, “Eğer mesele Ahıska Türklerine yardım etmekse, yapacağınız yardımın yarısını Türkiye’ye verin, Ardahan Kars, Artvin bölgesine bu halkı yerleştirelim; böylece bu halkı hem gurbetlerden, hem asimile olmaktan kurtaralım.” demiyor. Halbuki bunun için 3835 sayılı İskan Kanunu da müsait.

Bir de Ardahan, Artvin, Kars ve Erzurum halkına seslenmek istiyorum. 2002 yılında bir TV kanalında Ahıskalıların Tatlı Puvar adlı sinema filmi yayımlanırken sizlerden bir günde neredeyse 150 telefon aldım. “Ola oğul, bu filmin kasetini nasıl temin ederuh? Bunlar bizim şennik!” diyordunuz. Neredesiniz? Bakın sizin insanlarınızı, okyanusun ötesine götürmek istiyorlar. O güzel Anadolu’muza ise Ermeni Tasarısı diye lobicilikle sahiplenme kampanyası başlamış, Ararat filmiyle propaganda yapılmış, alttan alta filimler çevriliyor. Neredesiniz? O yüce Türk bayrağımızı yükseklerde görmeyi sindiremeyen güçleri, dili, dini, kültürü, geleneği aynı olan Ahıska Türlerini Anadolu’ya yerleştirmekle mat edebiliriz. Sevgili Yunus ZEYREK hocam şiirinde haklı olarak sizlere sitem etmiş:

Bayraksız direğim, ezansız minarem

Kâfir yaman etti olmadı çarem,

Susmakta şimdi Kars, Erzurum, Ardahan,

Ki her biri eski ciğerparem.

Kusura bakma güzel Türkiye’m! Sekiz yılda gözlüklerini çıkartmış olduğun bizler, senin öz evlatların, sayende at görüşlü olmaktan kurtardık kurtarmasına ama “gönül umduğu yerden küser!”

Her şeye rağmen canımız, Türklüğün yüce ocağı, şanlı devlet Türkiye uğruna feda olsun!

www.ahiskalilar.org