02-04.Ağustos.2010 Üsküp / Makedonya



Her Makedonya ziyaretimde, sanki Makedonya’ya hiç gitmemişim gibi o tarihi yerleri hiç görmemişim gibi bir hava kaplar, öyleki Üsküp’ün bin defa görüp gezdiğim tarihi mekanlarını aynı heycan ve aynı derin duygularla kapılıp gezer derin hayallere dalar kendimi Osmanlı döneminde yaşadığımı zannederim. Bu duyguy ne İstanbul’da nede başka bir yerde kapılmam, yalınızca Üsküp’te bu duyguyu yaşarım, nedenini bilemem. Malefki bu son ziyaretimde Üsküp’te ruhumun derinliklerine derin bir ızdırap ve vücudumda anlatılmaz bir acı hissettim, dört tarafında kurulmuş şantiyeler orta çağ şövalyeleri misali Üsküp’teki Osmanlı mirasını yerle bir ediyorlardı, kalenin sözde restorasyonu tamamlanmış ve kale duvarları eskisinden çok yükseltilmiş eskisi gibi Vardarın karşı yakasından kaleye bakıldığı zaman Koca Mustafa Paşa camii minaresi artık görülmüyordu. Vardar nehrinin nazlı gelini taş köprünün her iki ucuna papaz ve sözde savaşçılarının heykelleri dikilmişti. Bundan sonra köprümüz işgal altında kalmış ve manevş olarak Üsküp’te görülmeyen sınırlar görülür olmuş, artık köprüden geçildiği zaman bu papaz ve sözde savaşçı heykellerden destur alınarak geçmek zorunda kalacağımızın işaretiydi! Türk Çarşısının ve Bit Pazar’ın dar ve bir o kadar sımsıcak sokaklarında bir Osmanlı askeri misali panik içinde bir aşağı bir yukarı dolanıyordum,kendimi nöbette hatta cephede zannediyordum, bugün vardar taş köprümüz, bundan önceki gün Burmalı Camimiz tarihe karıştı köprünün eski Türk çarşısı ucuna kadar geldiler ya yarın! Ya yarın Çarşımıza buradaki diğer camilerimize gelirseler bunları kim durduracak, kendi kendimle konuşup duruyor ve yürüyordum ve nedense aklıma II.Abdülhamit takılmıştı, bir anda sağ tarafıma baktığımda II.Abdülhamit’i gördüğümü zannetim oysaki o gördüğüm Üsküp’lü Son OSMANLI’dan başkası değildi. Başında eskimiş Osmanlı fesi,püskülleri artık sayabildiğimiz dereceye gelmişti. Selamun Aleykum diyerek yanına yaklaştım, nereli olduğumu sordu Prizrenliyim dedim. Son OSMANLI Prizrene selam olsun dedi ve haddimi aşarak son OSMANLI’ya yaşısı sordum keşke sormaz olaydım! Osmanlı torunu olduğum halde şuan yazarken bile hatırlamaya çalıştığım Osmanlı Türkçesi bir cevap vererek içeri girdi. Çarşının ortasında donup kaldım ve yürümeye devam ettim. Gözüme I.Sultan Murad Han Saat kulesi takıldı,ikindi namazı çoktan okunmuş acaba camii açıkmıdır, Bit Pazarından karşıya geçerek Saat kulesine ulaştım, camiinin kapıları açıktı, kule kapısına yanaştığımda ise kapısı kilitliydi. İlerdeki kulubeden sesler geliyordu kulubeye yaklaştım ve Kosova’dan geldiğimi yanlarında saat kulesi anahtarı varsa kulenin kapısını açmalarını rica ettim. Bana Arnavutça cevap vererek kuleyi açamayacaklartını saatin geç olduğunu söylüyorlardı oysaki saat o an daha 14:35 ti, Türkiyeli zannediyorlardı bende Arnavutça konuşmaya başladım ve Priştine Üniversitesinde öğrenci olduğumu ve malesef yalan söyleyerek Fotograf makinemi gösterdim Üsküp’te araştırma yaptığımı son günde bu kuleye çıkmak zorunda olduğumu söyledim ve bu sözlerimden sonrada adamların aralarında biri dayanamayarak kule kapsını açtı. Heycanla kuleye beş dakikada çıktım ve bir okadar sinirli olarak Üsküpü kuleden bir Osmanlı Uç Beyi misali gözetliyordum.Şövalyeler şuan köprünün ucundalar ya Yarın! Yüce Allah Öyle yarınlar göztermez İNŞALLAH! (Amin)!...