Doğumdan ölüme var olan devran;



Herkeste bir türlü yol olup geçer...



Uzun sanır evvel bu ömrü insan



Bir bakar ki, bir gün yel olup geçer...







Zayıftır, unutur veriği sözü,



Aslında balçıktır bedenin özü,



Her mevsim değişir cemali, yüzü



Kendisi kendine el olup geçer...







Gelmemiş dünyaya boşu boşuna,



Uymalı işleri hem de yaşına,



Helal haram gözetenler aşına



Bir lokma yese de bal olup geçer...







Bir zaman göklerde süzülen kartal,



Bir zaman ayaklar altında postal,



Bir zaman zariftir, bir zaman hantal



İpek saç dökülür kel olup geçer...







Her şeyi “ben” yaptım sanır zamane,



Sırça köşk verseler bulur bahane,



Zerreden kürreye evren şahane



Bakar gözü görmez kül olup geçer...







Bayram yaşa bayram etmeden niza,



Ham demir çok gelir fitneye – gaza,



Her varlık sahiptir bir türlü öze



Kimi insan kimi mal olup geçer...







Mesele kendini bilmektir önce,



Fikredip alemi özden sevince,



Varlığa – birliğe iman edince



Çölde olsa bile gül olup geçer...







Bu beden olmuştur ruhlara kafes,



Geçmesin beyhude sayılı nefes,



Mutlak bir hesap var, terazi hassas



Her sorun orada hal olup geçer...







Bu dünya ikbali görünür serap,



Nice saray gördüm şu anda harap,



Herkes ilahi bir emre muhatap



Kimi asi kimi kul olup geçer...







Hakk’ın rızasıdır işin temeli,



Görmeden vermeli öteki eli,



Korursa elini, belini, dili



Damlası ummanca göl olup geçer...







Ressam Halil, değil marifet makam,



Esenlik getirir verilen selam,



Kurtulur her insan, olursa İslâm



Gönül coşar eser dil olur geçer...







Halil GÜLEL



Düsseldorf / 04.09.2010